Η σημασία και η ανάγκη μιας κορνίζας για να στολίσει και να προστατεύσει ένα πίνακα ή ένα έργο τέχνης βαδίζει χέρι-χέρι με την ιστορία της ζωγραφικής. Η επιλογή της κορνίζας ήταν και είναι ακόμη και στις μέρες μας, ένα πολύπλευρο πρόβλημα που δεν έχει αναγκαστικά μία και μόνη λύση. Δεν υπάρχει, κατά την προσωπική μου άποψη, σωστή ή λάθος κορνίζα, υπάρχει όμως κορνίζα που αναδεικνύει ένα έργο ή κορνίζα που το χαντακώνει και το υποβαθμίζει.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βλέπουμε μια αναπαράσταση ναυμαχίας, μιας μακρινής εποχής ένα οικείο και δημοφιλές θέμα που το συναντάμε συχνά σε αίθουσες μουσείων, ιδιωτικές συλλογές,, αλλά και σε περίοπτη θέση ως βασικό πίνακα διακόσμησης σε ένα σαλόνι ή γραφείο σε ιδιωτικό ή επαγγελματικό χώρο.
Ο ζωγράφος Διονύσης Μανόνας [γεννήθηκε στη Πάτρα το 1947], καλλιεργώντας τον κλασσικό εξπρεσιονισμό μας μεταφέρει στο κέντρο μιας συναισθηματικά φορτισμένης ένοπλης συμπλοκής, μέσα από καπνούς και κρότους κανονιών, σε ναυάγια και σε ανθρώπινο πόνο, φέρνοντας στην επιφάνεια τα συγκινησιακά στοιχεία και την ευαισθησία του καλλιτέχνη δημιουργού.
Η επένδυση του έργου με τη χρυσή κορνίζα στολίζει και προσδίδει μια προστιθέμενη διαχρονική αξία.
