Παρίσι, πόλη του φωτός εκεί γύρω στο 1900.
Μια παρέα νέων καλλιτεχνών με ανησυχίες ,όνειρα και έντονο προβληματισμό για τα ζητήματα της τέχνης, της πολιτικής και του Έρωτα ,ξόδευαν το χρόνο τους σε ατελείωτες συζητήσεις πίνοντας φτηνό κρασί σε σπίτια σκοτεινά, χωρίς ηλεκτρικό και ανέσεις με στοίχημα ότι μια μέρα όλοι τους θα γίνουν διάσημοι.
Μπορεί η εικόνα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης να ήταν λαμπερή και φωτισμένη με άμαξες να περιφέρουν κομψούς κυρίους και χαριτωμένες δεσποινίδες σε καταστήματα για ψώνια, εστιατόρια και πολυδάπανα καμπαρέ,
το σκηνικό όμως άλλαζε άρδην με δέκα λεπτά περπάτημα στα ανηφορικά δρομάκια της Μονμάρτης.
Εδώ στην αθέατη πλευρά της πόλης τα καφέ – στέκια είναι με πριονίδι στρωμένο στο πάτωμα, και όχι με παχιά χαλιά, το αλκοόλ είναι σπιτικό αμφιβόλου ποιότητας αλλά φθηνό, τόσο ώστε να μπορείς να κεράσεις τη παρέα σου και τους άφραγκους καλλιτέχνες που συναντάς τα βράδια όπου συχνάζει ο Πικάσο με τους αγαπημένους του φίλους, καθώς και τις κοπελιές που χορεύουν και συμμετέχουν στις ατέλειωτες νυχτερινές συζητήσεις τους.
Εδώ ο νεαρός 20άρης Πικάσο τα βράδια αρχίζει να σκιτσάρει τις φιγούρες των κοριτσιών του πληρωμένου έρωτα και για 10 χρόνια δουλεύοντας σε κοντινό σπίτι – αποθήκη – στούντιο ταλαιπωρείται με τη μορφή και το ύφος του πίνακα.
Πέντε πρόσωπα μυστηριώδη και απόκοσμα κοιτάζουν μετωπικά τον θεατή ,η κουρτίνα και η επίπλωση έχουν κατακερματιστεί σε ρομβοειδή σχήματα ,οι μορφές παρουσιάζονται από διάφορες γωνιές ταυτόχρονα, η γυναίκα που κάθεται με γυρισμένη τη πλάτη κοιτάζει την ίδια στιγμή προς το μέρος μας,
Στη μακρόχρονη ζωή του ο Πικάσο δεν έπαψε να αμφισβητεί τα στερεότυπα της οπτικής μας αντίληψης.
